Over verkleinwoordjes en Pavlov

Ik roep het even in herinnering, mijn oude dagboek, 4 augustus 2009:

Heb ik een poesje of een poes? En kutje of een kut?

Verkleinwoordjes maken platte taal zacht en lieflijk. Maar door ze weg te laten krijgt het de echtheid, die de werkelijkheid recht aan doet. Mijn poes is namelijk helemaal niet zo klein, het is een redelijk grote kut.

Wat is het verschil tussen een kut en een kutje? Een kut is wat ik heb, een kutje is hoe hij lieflijk word omschreven alsof het eigenlijk niet genoemd mag worden. En dan is er nog de "geile" kut. Dat is mijn kut zoals hij door mijn vriendje wordt ervaren. En soms, in het vuur van het spel, word ik zelf als persoon in het geheel een geile kut. "Wat ben je toch een heerlijk geile kut", aldus spreekt mijn vriend, en dan weet ik dat hij geil is. En vaker, buiten het vuur van het spel, is het weer wat lieflijker: "Zal ik eens koffie gaan zetten voor mijn lekkere geile trutje?" En tijdens het neuken wordt mijn kutje dan weer een natte trut.

Wat is het verschil tussen een slet en een sletje? Een sletje roept het beeld op van een lieflijk aardig meisje dat haar seksualiteit niet slechts voor één jongen reserveert. Een slet roept het beeld op van een vrouw die zich graag laat neuken door iedere vent die ze maar een beetje aardig vindt. Bestaan er sletjes, of is er altijd sprake van een slet? Ikzelf ben begonnen als een sletje, maar voel me zo nu en dan een echte slet. Zoals nu, een geile slet, met een geile natte trut die nodig weer eens geneukt moet worden in haar hete geile kut. En dat komt mooi uit, want vanavond komt Peter bij me langs... of is dat laatste misschien juist de reden dat ik me nu zo voel? Pavlov?

Zo kan ie weer wel, lijkt me.

Heb ik dit echt zelf geschreven 10 jaar geleden? Ja, dit heb ik echt zelf geschreven 10 jaar geleden! Dat een dagboek je in staat stelt jezelf met jezelf te verrassen, blijkt maar weer. Of ik dit nu ook nog zo zou hebben kunnen verzinnen? Ik weet het niet.